Wir skon...

Niets meer gehoord over de Witte.....als dat maar goed komt. De Zwarte verdiende intussen een grondige poetsbeurt. Een dikke week geleden dusszz....Beetje wassen, beetje ontvetten, beetje smeren en een beetje waxen. We kunnen er weer even tegen.

Scheurtje..

Porca miseria!....ik dacht dat het scheurtje onder het balhoofd alleen in de lak zat....maar de Witte moet toch op reis naar Cambiago. Alleen. In een grote bruine doos. Ook al pech met de Campa remgreep, komt nooit voor, maar het palletje voor de versnellingen grijpt niet meer. Ter vervanging Chorus erop, dat dan weer wel. 

Tijdelijk logeeradres voor de Witte

Florence fietst mee

Eerder schreef ik dat fietsen in Istanbul niet slim is. Uiteraard zijn er uitzonderingen. Er is zoiets als de Presidential Cycling Tour of Turkey. Die werd ook in 2012 verreden. De laatste etappe werd er van Europa naar Azie gefietst. Start bij de Ayasofia, langs de oude stadsmuren en het Topkapı Sarayı, over de Galatabrug. Dan langs de Bosphorus en eroverheen over de Bogaziçi-brug. De meet werd in Kadıköy getrokken, na een plaatselijke ronde door Üsküdar en Kadıköy. Op 3 km voor de meet crashen Kittel en Goss. Voor de deur van het Florence Nightingale Hastanesı. How convenient. Florence, zou zij nog hebben geleefd, zou zijn komen aanrennen met bloedtransfusie en EPO in de aanslag. De winnaar van de Tour, de bulgaar Ivailo Gabrovski van het kleine Konya Torku Şekerspor team heeft een positieve plas ingeleverd bij Florence. Een typisch geval van recidief, aangezien meneer in de jaren 2003-2005 ook al uit z'n niet onaanzienlijke neus heeft kunnen zitten eten. Evidence Based Medicine in Cycling, zullen we maar zeggen.

Niet voor Theo. Theo stuurde aan de oevers van de Zee van Marmara zijn medesprinters het Bos in.

foto © Tour of Turkey

Huiswijn

Koers van de vallende bladeren

Tis nog steeds skôn weer, nie? 22 graden, zonnetje, soms wat waterig...en dat op den 22ste oktober. Nog steeds de korte boks dus. Vandaag wejt 't uit 't Oosten, dus irst mar dieje kanten op. Door ons durpke, nog steeds butste bekant van oewe fiets af. Pas bij de Bavaria wordt 't beter. Ha Daniel (die komt terug van school). De Brug over en dan langs 't Knaal naar Ale. Carbonnen Stevens fietst ook mee (of liever, voor me). Grijze kop, strak  geknipt, gesoigneerde poten. Na een paar kilometers ga ik op kop. Aerodynamisch gezien merk je dat wel, alleen fietsen of met z'n tweeen, zeg maar. Richting Bakel (Stevens gaat den andere kant op, ik zie 'm in ieder geval niet meer) en binnendoor naar Deurne. De Zeilberg door en dan gewoon de NS volgen. Dan kom je uit bij Griendsveen (da's Limburgs voor Griendtsveen). Typisch Pildurpke (peel-dorp)
Hier wier vrûger turf gestoke. Brandstof voor de open haard of bouwstof voor de tuin. Turf moest wel vervoerd worden natuurlijk. Dat ging per skip. Geen probleem, want 't stikt hier van de vaarten. In 1944 was 't hier goed hommeles. Van de turfloods bleef na een mortieraanval niet heel veel meer over.

Vrûger een turfloods, nu fundamenteel anders.

Maar 't is hier wel mooi, hartje herfst. Nog veel bladeren aan de boompjes, in alle kleuren die je je maar kunt bedenken (als 't maar iets van groen, geel, rood of bruin is). De weg langs de Helenavaart is helaas van bedenkelijke kwaliteit.

Helenavaart

In Helenaveen kun je 3 keuzes maken: richting Sevenum, Liessel of Grashoek. Het wordt Grashoek. Ik volg het fietspad langs de vaart, en mis dus de metropool Grashoek. Je kunt niet alles gezien hebben in dit leven, zullen we maar zeggen. Dat fietspad heet Kanaaldijk Noord, hetgeen impliceert dat er ook een Kanaaldijk Zuid, Oost en West moet zijn. Dat is dus niet zo, althans ik heb ze niet gevonden. Het fietspad eindigt in een zwaarbebladerd pad. De pilvariant van Il Lombardia, of zoiets? Hoewel...dialect voor de Peel samen in één zin met een wielerklassieker...da's not done, these days....

Fietspad Kanaaldijk Noord, Koers van de Vallende Bladeren

Gelukkig goed hard, dat pad. Doorfietsen dus. Als ik weer op de verharde weg ben gaat het richting Neerkant. Onderweg veel schapen. Kebap, dus.

Neerkanter Kebap, nog niet helemaal goed van garing (om maar eens met Chef Kranenborg te spreken)

Ik volg hier de Rhein-Schelde route, en die is wel mooi. Veel bossen en landweggetjes, en een enkel orthodox klooster (rechts laten liggen). Via Asten, we fietsen hier door een paar appelstraten, geraak ik in Ommel en daar is de straat natuurlijk opgebroken. Natuurlijk, dat had ik kunnen weten. Dat wordt dus klunen. Ik kom hier ook nog eens tot de ontdekking dat m'n voorderailleur het niet meer doet. Mazzel dat de Peel niet in het hooggebergte ligt. Maar we moeten nog wel even Helmond door. En dat op het Grote Blad.....

Astense Aa

Eerst nog de brug over de Astense Aa over en dan volgen al snel de eerste symptomen van Helmond. Kartonfabriek. Volvo dealer. Karwei. Twintig garages op een rijtje, allemaal hun deuren open en allemaal van louche allooi. Dat Grote Blad komt goed van pas. De Badkuip door en langs de moskee. Die ziet er toch wezenlijk anders uit dan wat er twee weken geleden in Istanbul te zien was. Het Knaal weer over, langs de Vrááánd, aanhaken bij een scootertje en dan zitten we alweer in Aarle Rixtel. Half vijf. 74 km. Laat de winter maar komen (en heel snel voorbij gaan).

Ut Reuntje

Ippodroom

Rome had zijn Circus Maximus, Constantinopel zijn Hippodroom.

Hier is te zien hoe er dat een dikke 1500 jaar geleden uit moet hebben gezien. Een uit de kluiten gewassen renbaan dus. Omdat men destijds geen carbonnen rossen had werden er twee van vleesch ende bloet voor het karretje gespannen. 

Het Hippodroom van Constantinopel is doordrengt met bloed. In 532 liet de toenmalige imperator Justinianus, daartoe ingefluisterd door zijn vrouw Theodora, tijdens de Nika opstand er 30.000 mensen ombrengen. Da's een goed gevuld PSV stadion. Ook rood (en een beetje wit). Wat rest er anno 2012 van het Hippodroom? De zuil van Constantinus Porphyrogenitus, de slangenzuil (oorspronkelijk stond die in Delphi) en een Egyptische obelisk uit 1500 v Chr, afkomstig uit Luxor kronen nog immer de spina, de middellijn van het stadion. Als je vanaf de Sultahnamet Moskee richting zee van Marmara loopt zie je ook nog resten van de sphendone (de bocht van het stadion), nu gebruikt als fundering voor café's en woonhuizen. 

 De spina is nog herkenbaar door de slangenzuil en de obelisk uit Luxor

De sphendone

Roma Nova

Septimus Severus was er al eens, maar onder Constantijn de Grote, die op dit blog al enkele malen is genoemd, werd Byzantium Roma Nova, de hoofdstad van Het Imperium Romanum. Later werd de stad aan de Bosphorus Constantinopel. Constantijn kreeg er zijn zuil. Er wordt gefluisterd (je moet goed luisteren om het te horen, de muezzin is redelijk luidruchtig en overstemd alles) dat in de voet van de zuil een aantal belangrijke relikwieen liggen, zoals de bijl van Noa, de zalf waarmee Maria Magdalena Jezus heeft gezalfd en de broodmand waarmee Jezus zijn volk voedde. Ach...wat er van waar is zullen we nooit te weten komen, het is slechts gefluister (maar wel luisterrijk gefluister). In Istanbul kan het allemaal, de Christelijke en moslimwereld slechts gescheiden door een trambaan.

Constantinopel

 

Constantinopel, Byzantion, Roma Nova. Synoniemen voor Istanbul. Bianchi is nooit ver weg. Fietsen in Istanbul: niet aan beginnen. Veel te druk, veel te steil, veel te slecht wegdek.

Julius III, Toontje Lager?

 

Julius III. Eerder schreef ik al over deze paus. In Siena studeerde hij rechten. Zijn beeld vindt je in het Palazzo Chigi Saracini, waar de Accademia Musicale Chigiana is gevestigd. Julius leerde er veel, maar niet 'een toontje lager zingen'......

Twidde Wirreld Orlog en de Aarlese Mens

Voetbal is oorlog. Rinus Michels, zelf een niet onverdienstelijk Generaal, wist het zeker. Rinus was van 1928. Zestien lentes jong dus, toen de streek waar de rit van vandaag hinne ging toneel was van operatie Markt-Tuin. September 1944. Fietse is gin orlog. Fietse is skôn. In 1944 nie, want toen waare de baant van hout. En dè fietst vûr ginne meter. Lekker weer, vandaag. Twee bidons vol dusszz. En maar weer eens de hartslagmeter om. Want de band om m’n middel mag minder. Veuls te veul pasta gehad de laatste tijd. En we zitten niet eens meer in Búcine. Vetverbrandingszône dus. Liefst een paar uur lang. Richting Mariahout, linksaf bij ’t Broek. Dôr is, um mar bai ut teema te blieve, in de twidde wirreld orlog ne Messerschmitt Bf109 geland. En dôr lag gin landingsboan. Dè ging dus behoorlijk fout. Ze hebben alleen de motor terug gevonden, op een paar meter diepte. 

 De Dommel tussen Nijnsel en Son

We fietsen door richting Olen en dan over de Vresselseweg naar Nijnsel. Dan zitte op den Corridor. Dès de route die de goei in september 1944 moesse hebbe um in Naimege te komme. Dè lukte nog wel, mar in Arnhem ging ‘t fout. In deze buurt hebben ook Duitse troepen gelegen. En die konden ook wel een potje raak mikken. In Wolfswinkel, bij Son, lag een begraafplaats voor geallieerden. Die begraafplaats bestaat niet meer, er is wel een monument. Aan de ingang van een doodlopende straat. Niet echt gepast.

 Wolfswinkel

In Son zelf, aan de Europalaan, staat een beeld van een parachutist. Dat beeld staat daar ter nagedachtenis aan vooral de 101^e luchtlandingsdivisie. Die moest Son, als regionaal hoofdkwartier, verdedigen tegen Duitse tegenoffensieven. Dat gebeurde door linies over de hele streek in stelling te brengen. Probleem was wel dat die het met hun dungeblikte Sherman “little tanks”, zoals de legendarische Leutenant Grüber ze noemde, het op moesten nemen tegen de Duitse Gründlichkeit in de vorm van Panther en Tiger tanks (die geen last hadden van de Shermans, maar wel van “geen benzine”). 

 Europalaan, Son

Vanuit Son fiets ik verder door de bossen. Dit is het terrein waar in 1944 de luchtlandingen hebben plaatsgevonden. Nu ligt er op deze plek een idyllisch bosven. En een bevrijdingsmuseum waar ze redelijke capuccino tappen. Wel goei bier. In Best en Nuenen vinden we monumenten terug die herinneren aan het 101^e. Joe Cole was een held die al in Normandië de Medal of Honour had verdiend. In de bossen bij Best werd hij door een Duitse sluipschutter neergeschoten toen hij markeringen aan het plaatsen was die dienden om te voorkomen dat Geallieerde jachtbommenwerpers eigen troepen zouden bestoken.

 Best, Monument Joe Cole

 Nuenen, Monument voor het 101e

Via Best, een reuntje um Aquabest, de noordkant van Eindhoven fiets ik verder naar Nuenen. Vanaf Nuenen kun je over de Gerwenseweg naar Stiphout. Maarrr...dat doen we niet. Veel mooier is het in de bossen. En de Papenvoortsedijk is verhard. Je komt dan uit bij Stippent Vueroit, de illustere voetbalvereniging van dit inmiddels door Hellimunt geannexeerde duerrep. 

En Aarle dan? Vandaag eindelijk het boek “De Aarlese Mens” kunnen bemachtigen. Dôr stôn veul mensen in die ons moeder kent. Ons moeder kumt van Croy. En ons moeder ken skôn vertellen over vruger. Den orlog waaar indrukwekkend. Want op Croy stonden 88-ers van den Duitser. Dat zijn buitencategorie luchtbuksen. Dôr halde meer mi noa beneje as een par deuf. En oordoppen hielpen niet. Waar dat geschut heeft gestaan weet ik niet. Maar Landgoed Croy is nu erg mooi. Een kasteel, een schaapskooi en de Goorloop. En we zijn weer thuis na 52 kilometers, het eten staat klaar en de zon schijnt. Hoe anders was dat in september 1944…. 

Croy, de Schaapskooi

Celeste da Firenze

Bianchi is niet van Firenze. Bianchi is van Milano. Maar ook in Firenze heerst het Celeste.

Radda

Radda in Chianti. Leuk dorpje op de top van een heuveltje. Staat bol van fietsen. L'Eroica. Mooie shirtjes. Mag je pas aan als je 'm gefietst hebt (IMHO). Ik niet dus.

Firenze

Gesloten in verband met vakantie. Da's nou jammer. Had wel eens Bottecchia's willen zien. Want die verkoopt Sergio. Geen Bianchi's......

Gino

Gino Bartali leeft nog immer voort.....op karton dan. Cortona 2012.

Gouden Helm, deeltje 3

Al eerder over geschreven, maar dit keer langs het monument gefietst. Centurionweg, Helenaveen. Monument ter gelegenheid van de vondst van de Gouden Helm in 1910.

Lek in 't defensiekanaal.

Maandag poetsdag. Om maar wat te noemen: stuurlint en zadel met APC, frame met PBW Slick & Suds shampoo. Ook nog een beetje met Mother's Quickdetailer in de weer geweest. Gevolg: de Witte blinkt. 'T doet zeer aan je ogen. Dus, er kan weer fatsoenlijk gefietst worden. De wind is gunstig op dinsdag. Smerreges uit 't Oosten, smiddigs uit 't Noorden. Om negen uur vertrek. Twee bidons vol, want het wordt warm. Ook een reservebandje (een ander als om m'n middel hangt), je weet maar nooit......en omdat je aan een reserveband zonder lucht niets hebt: een pompje. Je weet maar nooit. Net buiten Beek en Donk de eerste (en enige) serieuze beklimming van de dag, een fors viaduct. Met 40 aan 't uur  naar beneden. Via de Mortel gaat 't richting de Rips. Je fietst hier door de Stippelberg. Mooi. Veel zand ook. Morgen fiets poetsen, duszz. Links van het fietspad stijgen twee wulpse Wulpen op. Ik weet niet of het de gewone- of de regenvariant is. Honderd meter verderop zit een buizerd op een paaltje iets op te peuzelen. Snelle Jelle, of de Jumbo variant? Of z'n duifje?

Vlak voor de Rips maakt de dennengeur van de Stippelberg plaats voor die van geinjecteerd gier. Hmm, wat geniet m'n voorkeur.....In de Rips trek ik ruim tijd uit voor een museumbezoek. Want, een deel van m'n genenpakket ligt dan wel in de Gruene Gemeynt (Myerle), een ander deel ligt in de Rips (gewoon laten liggen).

 Bosmuseum

De opa van smoeder was hier boswachter. En ne goeie ok. Hai war van stand, zinne ze vruger, ons Pirke. Z'n hois is ne keer afgefikt, dè wel. In 't museum hangt een foto van Pirke. Ook van heel veel andere Peelboerkes. Ik sla af richting Oploo, en denk een afslag gemist te hebben, want het heet hier de Friesche Peel. En ik heb nog geen uur gefietst? Iets verderop: 't defensiekanaal. Vruger dachte ze dè zôn bietje watter en wa beton den Duitser zô tegehouwe. Nie dus. Mar tis allemoal toch goewd gekomme.

 Defensieknaal

Oploo is zonder gekheid een leuk dorp. Café Le Marmotte, ik moet er beslist eens aanleggen. Le Marmotte is een van de zwaardere eendaagse fietstochten voor jochies zoals ik. De vier grote Alpentoppen uit de tour in één dag: Telegraphe, Croix de Fer, Galibier en als toetje de Alpe d'Huez. Het café lijkt mij meer dan voldoende uitdaging.    Iets verderop staat een bordje: touristische route naar sinttunnis (St Anthonis). Doen! In sinttunnis gaat het verder naar Ledeacker, wat de afgelopen weken iets minder prettig in het nieuws was. Nu is het er kermis. Ook niet prettig: Cakewalk, draaimolen en oliebollenkraam. Daar houdt het dan ook mee op. Via een stel rechte, redelijk saaie wegen, slechts opgeleukt door opvliegende groenlingen, tuinfluiters, meesjes en meer van dat grut, gaat het naar Rijkevoort. Qua wind gaat het lekker. Bietje van bezijes. Dan blie de teller toch wel op 30, 31. Behalve als je voorband leegloopt. Ach, 't regent niet, 't is lekker weer en we hebben de tijd. Buitenband ligt er snel af, en het gaatje in de binnenband is echt klein. Nu is het de bedoeling dat je met je vingers aan de binnenkant van de buitenband voelt of er nog iets in je band zit wat er niet thuishoort. Als je je vingers gutsend van het bloed uit je band terughaalt weet je dat er nog iets scherps in zit. Veel verder gaan de instructies niet. Er zit niks in de buitenband, dus de (een jaar geleden geplakte) reserve gaat erin. O ja, volgens mij is die buitenband aan vervanging toe: ik zie precies waar m'n vingers zich bevinden....Gaat allemaal vlotjes en al snel klik ik weer in de pedalen. Tweede argument voor een nieuwe buitenband: ik voel prezies waar de plakker op de binnenband zit.....gelukkig liggen er al twee Vittoria Rubino Pro's klaar. 50 km terug is dat. Thuis dus. Via Beers kom ik op de Wielweg. Tis hier ook al mooi. De Kraayenbergse plassen. Bagger.

 Kraayenbergse plassen, baggeren maar

Via de Cuijksesteeg gaat het naar Escharen, een gehucht aan weer dat Defensiekanaal, wat hier ‘Raam’ heet. Ook hier veel bunkers. Misschien komen die hier nog van pas. Overal wordt je gewaarschuwd voor een agressieve roofvogel. Ik zie 'm niet, maar het is dan ook siëstatijd, zo ongeveer. De Karweg zou over moeten gaan in de Berg en Dalweg, maar dat is meer het Berg en Zandpad. Dat doen we dus niet meer, zonder reservebandje-waar-géén-gaatje-in-zit. We zitten intussen bij de Langenboomse bossen. Ik zie er maar één. Da's handig, hoef je ook niet te zoeken naar de goeie. Midden door de bossen kom je dan uit in Langenboom zelf. In de verte oefent een Hercules zijn approaches op Volkel. Het is dus niet zo ver meer naar huis. Volgende gehucht: ’t Oventje. Ligt tussen Zeeland en Volkel.

 

Oventje

Het is warm in ‘t Oventje. Vlug doorfietsen dus. De rest van de route is niet zo interessant, via Volkel en Boekel gaat het naar Gemert. Daar stroomt de Peelse Loop. Ook die heeft iets te maken met het Defensiekanaal, want die krietter wa watter van.

 

 

 Peelse loop

Dan is het nog 10 kilometertjes naar huis. Dikke 87 kilometers, bidons tot de laatste druppel leeg. 3 kilo kwijt (ik ga ze niet meer zoeken). Zit er ook zo weer aan met de BBQ van gisteravond.

 

De route

  Nieuw rubber voor en achter

Achelse Kluis

Vanochtend de gordijnen open: hmm, door de wolken heen een waterig zonnetje. Hoe anders was het 22 jaar geleden. Prins Willen Alexander was toen nog een menneke...ik ook. Ik weet het nog goed, de dag nadat ik onze Opel Rekord (een blauwe, dat ook nog) had gewassen met Dreft en in de Turtle Wax gezet. Ach, ik wist toen niet beter, Ivo. Hij stond er toch wel mooi bij, 27 april 1990, onze Opel. Ivo en Janneke ook. Als ons bruidsmeiske en -jochie. In 22 jaar is veul gebeurt, maar er had nog veel meer kunnen gebeuren zullen we maar zeggen. Fietsen !

Het witte ros mag weer eens van stal. Die staat tegenwoordig in de Collinite, Turtle wax is vloeken in de kerk, of abdij in dit geval. Want we fietsen naar Bels. Nét. Skeelt mar een par meter, mar 't is echt Bels. Voor de zekerheid het regenjack opgefrot in m'n winterjack, fruitreep achterin en een bidonneke vol Jumbo-sap. Eerste stukske is bekend, fietsen we vaker overheen. Eergisteren nog. Maar het kan snel gaan, want nu ruikt het tussen Liessent en Gerwen al een beetje naar bos. Het lijkt wel lente. Door Nuenen heen en langs het Laco strandbad. Wist ik niet, maar ligt er best mooi bij, zeker in de zomer denk ik. Buiten Nuenen is de beschutting van de bebouwing weg, en met deze zuidenwind en mijn zuiderse conditie gaat het moeizaam. Eerste foto dan maar, de Kleine Dommel in Geldrop.

Kleine Dommel, Geldrop

Vlak voor het Geldrops centrum draai ik achter het St Anna langs, ik meen het gezang op de operatiekamers te horen...of het is het gefluit van de wind? In Geldrop raak ik het spoor een beetje bijster. Over dat spoor zou ik rechts hebben gemoeten, maar dat lijkt ter plekke onlogisch. Eerste leerpunt van vandaag: don't mess with the charts, whatever you do, do not improvise. Te laat. Het gaat door een wijk met roemruchte namen: Aragorn, Faramir, Boromir en zelfs Fangorn, hoewel weinig forrest. Toch maar even de trots opzij gezet (hup, an de kant gij) en de weg gevraagd. Krijg je een antwoord terug in een mengelmoes van Nederlands en iets Oostblokkerigs. Helpt. Einde rechts en dan onder de hoogspanningskabels door, dat kan ik net verstaan. Het gaat de bossen in, het is hier, tussen Geldrop en Heeze (tenminste, dat denk ik) echt wel mooi om te fietsen.

Tussen Geldrop en Heeze

Vlak voor Heeze vraag ik weer de weg, want die aardige mevrouw uit het Oostblok wist het toch ook niet helemaal. Het zij haar vergeven. Weer een aardig persoon, die me feilloos de weg wijst naar camping Heezerenbosch, want daar moet ik langs. Veel te zien in deze contreien, maar géén camping Heezerenbosch. Door de bossen heen kom ik uit bij de A2, en dat klopt. Iets verderop gaat het door de bossen richting de Valkenswaardseweg. Als je die voorbij bent (recht oversteken), wordt het nog mooier. Het Leenderbos, compleet met enorm uitgestrekte heidegebieden. Mooi, maar op de Grote Heide heb je echt geen enkele beschutting meer tegen de wind.

Groote Heide, Leende

Verderop, terwijl het serene geronk van twee opstijgende F16's, waarschijnlijk van Brogel, het gekwetter van matkop, koolmees, vinken, kwikstaartjes en een enkele valk probeert te overstemmen, zie ik de Abdij al liggen. Laatste stukske gaat door een brede laan en dan ben ik er.

Achelse Kluis

Nu had ik bedacht, maar dat was ook dom, om hier een lekkere cappucino te scoren. Dusszz......terras nog dicht, en je mag je fiets niet op zichtafstand parkeren. Doen we dus niet. We draaien om en passeren voor de tweede keer vandaag de grens. Echt, je bent hier misschien 10 meter in Belgie. Iets verderop stroomt de Tongelreep, weten we ook weer hoe dat zwembad aan z'n naam komt.

Tongelreep

Het gaat rechtsaf, nu met de wind in de rug, de Brugseheide op. Klinkerweggetje, lekker voor de al vermoeide poten. Zitten echt vol pap. Komt door het gebrek aan cappucino. O ja, niemand die even waarschuwt dat die klinkerweg ook nog overgaat in een zandpad.....je zou bijna denken dat je in Belgie bent, maar dat is niet zo. Iets verderop doemt Valkenswaard op, en nu gaan we toch echt ergens die cappucino scoren. Dat hoort er nou eenmaal bij. Wat is een fietstocht zonder cappucino? Niks toch?. 't Oude Wandelpark dan maar, langs de Eindhovenseweg. Verwarmd terras. Niet nodig, maar toch. De Telegraaf ligt al klaar. Ik bestel me een kop van dat heerlijk schuimende spul, en hoor het binnen pruttelen en knorren. Klinkt goed, komt niet uit een instantmachine in elk geval. Puro-bonen. Hebben ze op 't werk ook, en daar brouwen ze een waardeloze kop koffie van dat spul. Hier niet. Deze is écht heerlijk. Super. Gaan we onthouden, dat Oude Wandelpark. Richting Eindhoven gaat redelijk vanzelf. Maar in Aalst hebben ze bedacht dat het fietspad open moet. Precies vandaag. Niet morgen, nee, notabene op de verjaardag van PWA. Dus, klinkerweggetjesomleidingsroute. Ook heel goed uitgeplaat. Na enig zoeken rollen we Eindhoven binnen, heerlijk. Stoplicht na stoplicht tot aan de Vestdijk. Nooit meer doen, een route plannen via Eindhoven. Maar, je ontdekt ook nog eens dat er langs de TUe een erg mooi fietspad langs de Dommel loopt. En dat ze in Eindhoven van opengebroken wegen houden. Na de helden uit The Lord of the Rings in Geldrop is hier de wijk met Griekse helden één zandbak geworden. Spartaans fietsen dus. Net voordat ik Eindhoven uit ben stopt er een meiske voor het rode licht waar ik ook voor wacht (jazeker, ook dat doe ik wel eens, noem het maar eens geen lef hebben). Mooie Bianchi, in de echte Bianchikleur. Schakelen gaat op dat ding niet met klikjes, maar het zoemt. Campagnolo elektrieke groep dus. Fraai spul. Maar het gaat er niet harder door. Het is dat ik geen achteruitkijspiegels op de fiets heb, anders had ik nog even van die mooie fiets kunnen nagenieten.....(ach, hier ging ik ook nog maar krap aan 30, en het deej bijna overal zeer...peeng lije is ok skôn). In Nuenen richting Gerwen, van Gogh-city, en zo weer naar huis. Mooie rit, lekkere cappucino, en nu aan de taart !

de route, 65 km

Goorloop

Alle sloten, stroompjes, lopen en rivieren in Brabant hebben een naam. Al fietsende kom je er een heleboel tegen. Ook dicht bij huis. De Goorloop. De naam suggereert iets smerigs, maar het water is kraakhelder. Er leeft veel spul in dat water. Maar dat zie je niet als je er met 30 in het uur aan voorbij gaat. 

De Goorloop heeft niks met de Romeinen te maken. Wel met mijn voorvaderen. De Goorloop ontspringt namelijk in de Gruene Gemeynt, nu beter bekend als Sang en Goorkens. Dat is een groot beekdalgebied rond Mierlo. In de Gruene Gemeynt, in het toenmalige Myerle, stonden een paar kapitale hoeven, en één daarvan heette Gheynswinckel, later Gansewinkel. Vandaar dus. Heeft niks met ganzen te maken, overigens.

De Goorloop, die loopt langs Aarle-Rixtel en Lieshout, daarna naar Mariahout. In Boering (Boerdonk) wordt 't de Boerdonkse Aa, en daarna mond deze sloot uit in de echte Aa. De foto? Tussen Stiphout en Lieshout, waar het heerlijk fietsen is. Zeker zoals vanochtend, vóór de buien uit.

Equites sexti Stablesiani, part II

Eerder heb ik al beschreven hoe de Gouden Helm toebehoorde aan een ruiter van de Equites sexti Stablesiani. De antieke, primaire bronnen drogen snel op als het gaat om deze ruitereenheden. Er is slechts de Notitia Dignitatum, een lijst uit de vroege 5e eeuw die onder andere een beeld geeft van de samenstelling van Romeinse legereenheden. Verder moeten we het stellen met secundaire bronnen, meningen en interpretaties van wetenschappers. Zo is er veel discussie over de oorsprong en naamgeving van de ruitereenheden. Stablesiani zou kunnen verwijzen naar het dienen onder de 'stablensis', de officier die de leiding had over paardenstallen. Anderen menen dat deze ruitereenheden gevormd werden uit de restanten van de bereden bewaking van de civiele leiding der Romeinse provincien, van wie gedurende de regeerperiode van Constantijn hun militaire bevel werd ontnomen. 

Hoe dan ook, de primaire bronnen maken in elk geval duidelijk dat er mogelijk 15 regimenten Equites Stablesiani hebben bestaan. Het regiment dat eerst in Italie zelf diende verhuisde later naar Afrika, verder rept de Notitia van regimenten in Brittania, Gemania, Raetia (Zwitserland, iuniores en seniores eenheden), Pannonia (West Hongarije, delen van Oostenrijk, Slovenie, Servie en Kroatie), Valeria, Moesia (ongeveer Servie en Bulgarije), Dacia (ongeveer het huidige Roemenie), Scythia (een deel van Roemenie en Hongarije), Asia en Aegyptus.

Professor Speidel noemt de Equites in een artikel uit 1974 elite-eenheden, elk bestaande uit zo'n 200 ruiters. Zou de Equites sexti Stablesiani eens door de Peel hebben gepatrouilleerd? En diende deze eenheid onder Constantijns zoon Cripus, die in die tijd zijn hoofdkwartier in Trier had? 
We zoeken vrolijk verder naar bronnen......

Fatebenefratelli

Ospedale San Giovanni Calibita. Beeldbepalend op Isola Tiberino, verbonden met de rest van Rome door 2 bruggen over de Tiber. In de oudheid werd het eiland gemeden als de pest. Er huisden criminelen en Romeinen met allerlei besmettelijke ziekten. Het was er niet pluis, dus. Tot, na een grote pest-epidemie in de 3e eeuw voor Chr, de Romeinse senaat besloot een tempel voor Aesculapius, de God der geneeskunde, te bouwen. Daar moest natuurlijk wél een beeld van deze zoon van Apollo voor worden bemachtigd. Dus zette men zeil naar zijn geboortedorp Epidavros op de Peleponnesos. Naast een beeld van Ἀσκληπιός (Asklēpiós, Aesculapius) vorderde de Romeinse missie een slang in het tempelcomplex op het Griekse eiland. Eenmaal aan boord slingerde de slang zich om de mast van het schip, en zo is het symbool voor de geneeskunde ontstaan. Eenmaal via de havenstad Ostia in Rome aangekomen zagen de verbijsterde Romeinse zeelieden de slang uit de mast kruipen en naar het eiland in de Tiber zwemmen. Dit werd uitgelegd als een teken om de tempel op het eiland der gedoemden te bouwen. Aldus geschiedde. De tempel verdween onder een nieuwe basiliek (de resten liggen nu onder grondniveau), en in 1584 werd op het eiland een ziekenhuis gebouwd. Dit ziekenhuis werd en wordt nog steeds bemand door de Ordine dei Fatebenefratelli (Orde van de Broeders-die-goed-doen). 500 jaar na dato....

Pilatus, Pontius?

Luzern, de Pilatus. Zo'n 2406 meter hoog, voor een groot deel befietsbaar, tenminste, als al het ijs en sneeuw is verdwenen. Steil, en gister, op 16 maart, op de top nog veel sneeuw. Werkelijke temperatuur 5 graden, voor 't gevoel minstens 20. Lekker.

De naam? Op zijn minst een mysterie. Legendevorming volop. 

De bekendste? Pontius Pilatus zou begraven zijn aan één van de meertjes. Dus toch nog een Romeinse connectie......ik ben maar niet op zoek gegaan naar zijn graf.

Tevere, de 'blonde'.

De Tiber by night, in Rome. De Route van Reitsma kent een paar varianten. Één daarvan voert ten zuiden van Ferrara naar Ravenna. Dit is de 'lichte' variant. Vanaf Sansepolcro volgt de route grotendeels de loop van de Tevere. Ter hoogte van Casa del Diabolo buigt de route af naar Assisi, om bij Stimigliano weer aan te sluiten bij de rivier. Dan is het niet ver meer naar dit tafereel aan de oevers van de rivier.

De Tiber komt aan zijn naam door de negende koning van Alba Longa, een stad in het toenmalige Latium. Deze Tiberinus, stamvader van Romulus en Remus, stamde op zijn beurt af van Aeneas, een Trojaan die ontsnapte aan de vernietiging van Troje door de Grieken. Tiberinus verdronk in de rivier Albula, en ter nagedachtenis aan deze koning werd de rivier naar hem vernoemd. Albula, Tevere, Flava (als de stokoude Italiaan aan wie je de weg naar de Tevere vraagt je hulpeloos aankijkt, probeer dan 'Fiume Flava' eens).....een prachtige, ruim 400 kilometer lange stroom door de mooiste streken van Italie.

Grijze dag in Maastricht

Oude kranen bij de Eerste Nederlandse Cement Industrie - ENCI

St Servaasbrug

 

Ook al is de (zater-)dag nog zo grijs, met HDR kom je toch nog een heel eind.

De link met het oude Rome: de Romeinse historicus Tacitus schreef al over een "pontem Mosae fluminis", een brug over de rivier de Maas. Dat was in de tijd dat Limburg nog werd beheerst door de Eburonen, een volk dat door Julius Caesar compleet van de kaart werd geveegd. Maastricht kent nog slechts enkele Romeinse resten, bekend is dat zij van mergel waterputten hebben gebouwd.

Arco di Costantino

Arco di Costantino, vanaf de Via di San Gregorio, een brede, van kinderkopjes voorziene laan aan de Palatino, omzoomd door de heerlijk geurende pinea pinea. De weg zou in Parijs-Roubaix niet misstaan, al ontbreekt het er meestal aan stof, modder en sneeuw. Ook zou er een aardige omweg voor nodig zijn, vrees ik.

De triomfboog is opgericht ter gelegenheid van de overwinning van Flavius Valerius Aurelius Constantinus (Constantijn I de Grote) op Maxentius. Deze overwinning luidde het begin in van het einde van de tetrarchie Constantijn-Maxentius (beiden West-Romeins caesar)-Licinius (Oost-Romeinse Rijk). Ook zou deze overwinning, behaald in de slag bij pons Milvius (de Milviaanse brug in de Via Flaminia over de Tevere in Rome) op 28 oktober 312 een grote rol spelen in de geschiedenis van het Christendom. Voorafgaande aan de slag had Constantijn een droom. In die droom werd hem verteld dat hij op de schilden van zijn legioenen het teken van Christus (het labarum) moest aanbrengen en de overwinning zou de zijne zijn. Zo gezegd, zo gedaan: onder het Christelijke kruis liet Constantijn voor de zekerheid ook de hem door een engel ingefluisterde kreet In Hoc Signo Vinces -in dit teken zul je overwinnen- aanbrengen. Hoe de legioenen er in slaagden tussen de dageraad en het begin van de slag, diezelfde dag, zowel kruis als kreet op duizenden schilden aan te brengen, daarover zwijgen de klassieke bronnen.....

De overwinning was aan Constantijn, die daarvoor de God van het Christendom dankbaar was. Er zijn bronnen die vermelden dat Constantijn ook aan andere, Romeinse, goden offerde. Later werd Constantijn Christen en verklaarde het Christendom tot de staatsgodsdienst van het Romeinse Rijk.

Il Re Leone

© http://www.thevirtualmusette.com

SuperMario terug in de koers?? 44 jaar en dan nog het snot voor de ogen van Degenkolb,Cavendish, Farrar, Ventoso, Steegmans willen rijden ??

http://www.mariocipollini.eu/

Romeinen in de Peel

Er is nagenoeg niets over bekend. Romeinen in de Peel. Het land van de turfstekers. In 1910 werd in het turf deze praalhelm gevonden. Deels. De rechter wangklep ontbrak en is bij de restauratie nagemaakt. De drager is deze helm in het begin van de 4e eeuw n Chr. (319) verloren. Hij maakte deel uit van de Equites sexti Stablesiani (6e ruitereenheid Stablesia). Over deze ruitereenheden is nagenoeg niets bekend, de antieke bronnen geven slechts beperkte informatie waaruit af te leiden valt dat er meer eenheden Stablesiani bestonden. Deze eenheden werden gevormd in de tijd van keizer Gallienus (253-268) en waren verspreid over het gehele Romeinse Rijk. Er waren eenheden in Zwitserland, Noord-Afrika, Brittanie en langs de Donau gestationeerd. Sommigen suggereren dat de ruiter aan wie de helm toebehoorde deel uitmaakte van de lijfwacht van Keizer Constatijn (308-337). Of dat waar is valt te betwijfelen, immers Constatijn was in 319 helemaal niet in Germania Inferior. In dat jaar, we schrijven zijn vijfde consulaat, was hij volop in de strijd verwikkeld met zijn mede-consul Licinius. Die strijd speelde zich af in Illyrie en op het Italische schiereiland. 

Terug naar de helm, een unieke vonst in een streek waar verder nauwelijks Romeinse artefacten zijn gevonden. De helm die nu in het Rijksmuseum Oudheden in Leiden te zien is vormt slechts de buitenste schaal van een complexer helm. Op zijn minst is er een lederen binnenbekleding geweest, en mogelijk ook nog een ijzeren schaal. Mooi is ie in elk geval.

Gordon

Waarschijnlijk één van de Romeinse voorvaderen van één der Toppers. Deze voorvader droeg dit vergulde ruitermasker in de strijd. De functie van zo'n masker: de vijand schrik aanjagen. Dat zal zeker zijn gelukt.