Extase

Rome heeft enorm veel te bieden. Het geeft haar geheimen niet makkelijk prijs, zeker niet in die enkele dag die de hordes Aziatische toeristen, gewapend met Nikon, Canon, Pentax, Sony óf Olympus uittrekken om snel even het Forum, Colosseo en Spagna 'te doen'. Lees Dan Browns 'Angels & Demons' als alternatieve reisgids en je krijgt honger naar de eerste laag onder het oppervlak van alledaags Rome. Jammer, tegenwoordig worden er heuse Dan Brown tours in Rome gegeven. Jammer, want wat is er nu leuker en geeft er meer voldoening dan zelf gaan zoeken. Je loopt over de Piazza della Repubblica richting Villa Borghese, leest in een anonieme bar even de Corriera dello Sport (in Rome lees je niet de Gazetta) onder het genot van een caffé, geextraheerd uit verse bonen door een originele Faema E61, en ontdekt enkele minuten lopen verderop een onopvallende basiliek. Eigenlijk is het niet meer dan een klein kerkje. Op de trap voor de massieve deuren zit een verwaarloosde oude vrouw, haar hele hebben en houen in een plastic Conad tas, leunend tegen een strakke affiche van 'United Colours of Benetton'. Flavio Briatore zal er niet wakker van liggen, vrees ik, Silvio evenmin. Ze vraagt om een aalmoes, zoals zovelen in deze stad. Rome heeft enorm veel te bieden, maar niet voor haar armste inwoners. De Santa Maria della Vittoria, zo heet deze tempel, een naam die net zo lekker rolt als de produkten van de gelijknamige Italiaanse fabrikant van ons heilige race-rubber.....dat kan geen toeval zijn. Binnen: rust, stilte. Weg van het druk toeterende macho verkeer op de drukke Via dell XX Settembre. Achterin, in de kleine Cornaro kapel, omringt door de door bronzen stralen voortgeleide warmte van de mediterrane zon, twee ijskoude, wit-marmeren figuren: een engel en de castiliaanse karmeliet Teresa Sanchez de Capeda y Ahumada (voor haar vrienden Theresia van Avila, dat bekt wat makkelijker). Theresia is in opperste extase, zo schijnt het. Dat is enigszins vreemd, want de engel doorboort haar verschillende keren met een scherp voorwerp. Er is veel geschreven over deze beeldengroep, en als je het zelf mag aanschouwen is het allemaal waar, maar misschien ook allemaal uit de duim gezogen. Gianlorenzo Bernini is de maker van dit moois, en we kunnen hem de betekenis van zijn werk niet meer vragen. En dat is maar goed ook. In 2014 ga ik zeker nog eens kijken, en met meer dan 2000 kilometers fietsen achter de rug, op jawel, Vittoria bandjes, zal Bernini's Extase weer een hele andere betekenis krijgen.