Achelse Kluis

Vanochtend de gordijnen open: hmm, door de wolken heen een waterig zonnetje. Hoe anders was het 22 jaar geleden. Prins Willen Alexander was toen nog een menneke...ik ook. Ik weet het nog goed, de dag nadat ik onze Opel Rekord (een blauwe, dat ook nog) had gewassen met Dreft en in de Turtle Wax gezet. Ach, ik wist toen niet beter, Ivo. Hij stond er toch wel mooi bij, 27 april 1990, onze Opel. Ivo en Janneke ook. Als ons bruidsmeiske en -jochie. In 22 jaar is veul gebeurt, maar er had nog veel meer kunnen gebeuren zullen we maar zeggen. Fietsen !

Het witte ros mag weer eens van stal. Die staat tegenwoordig in de Collinite, Turtle wax is vloeken in de kerk, of abdij in dit geval. Want we fietsen naar Bels. Nét. Skeelt mar een par meter, mar 't is echt Bels. Voor de zekerheid het regenjack opgefrot in m'n winterjack, fruitreep achterin en een bidonneke vol Jumbo-sap. Eerste stukske is bekend, fietsen we vaker overheen. Eergisteren nog. Maar het kan snel gaan, want nu ruikt het tussen Liessent en Gerwen al een beetje naar bos. Het lijkt wel lente. Door Nuenen heen en langs het Laco strandbad. Wist ik niet, maar ligt er best mooi bij, zeker in de zomer denk ik. Buiten Nuenen is de beschutting van de bebouwing weg, en met deze zuidenwind en mijn zuiderse conditie gaat het moeizaam. Eerste foto dan maar, de Kleine Dommel in Geldrop.

Kleine Dommel, Geldrop

Vlak voor het Geldrops centrum draai ik achter het St Anna langs, ik meen het gezang op de operatiekamers te horen...of het is het gefluit van de wind? In Geldrop raak ik het spoor een beetje bijster. Over dat spoor zou ik rechts hebben gemoeten, maar dat lijkt ter plekke onlogisch. Eerste leerpunt van vandaag: don't mess with the charts, whatever you do, do not improvise. Te laat. Het gaat door een wijk met roemruchte namen: Aragorn, Faramir, Boromir en zelfs Fangorn, hoewel weinig forrest. Toch maar even de trots opzij gezet (hup, an de kant gij) en de weg gevraagd. Krijg je een antwoord terug in een mengelmoes van Nederlands en iets Oostblokkerigs. Helpt. Einde rechts en dan onder de hoogspanningskabels door, dat kan ik net verstaan. Het gaat de bossen in, het is hier, tussen Geldrop en Heeze (tenminste, dat denk ik) echt wel mooi om te fietsen.

Tussen Geldrop en Heeze

Vlak voor Heeze vraag ik weer de weg, want die aardige mevrouw uit het Oostblok wist het toch ook niet helemaal. Het zij haar vergeven. Weer een aardig persoon, die me feilloos de weg wijst naar camping Heezerenbosch, want daar moet ik langs. Veel te zien in deze contreien, maar géén camping Heezerenbosch. Door de bossen heen kom ik uit bij de A2, en dat klopt. Iets verderop gaat het door de bossen richting de Valkenswaardseweg. Als je die voorbij bent (recht oversteken), wordt het nog mooier. Het Leenderbos, compleet met enorm uitgestrekte heidegebieden. Mooi, maar op de Grote Heide heb je echt geen enkele beschutting meer tegen de wind.

Groote Heide, Leende

Verderop, terwijl het serene geronk van twee opstijgende F16's, waarschijnlijk van Brogel, het gekwetter van matkop, koolmees, vinken, kwikstaartjes en een enkele valk probeert te overstemmen, zie ik de Abdij al liggen. Laatste stukske gaat door een brede laan en dan ben ik er.

Achelse Kluis

Nu had ik bedacht, maar dat was ook dom, om hier een lekkere cappucino te scoren. Dusszz......terras nog dicht, en je mag je fiets niet op zichtafstand parkeren. Doen we dus niet. We draaien om en passeren voor de tweede keer vandaag de grens. Echt, je bent hier misschien 10 meter in Belgie. Iets verderop stroomt de Tongelreep, weten we ook weer hoe dat zwembad aan z'n naam komt.

Tongelreep

Het gaat rechtsaf, nu met de wind in de rug, de Brugseheide op. Klinkerweggetje, lekker voor de al vermoeide poten. Zitten echt vol pap. Komt door het gebrek aan cappucino. O ja, niemand die even waarschuwt dat die klinkerweg ook nog overgaat in een zandpad.....je zou bijna denken dat je in Belgie bent, maar dat is niet zo. Iets verderop doemt Valkenswaard op, en nu gaan we toch echt ergens die cappucino scoren. Dat hoort er nou eenmaal bij. Wat is een fietstocht zonder cappucino? Niks toch?. 't Oude Wandelpark dan maar, langs de Eindhovenseweg. Verwarmd terras. Niet nodig, maar toch. De Telegraaf ligt al klaar. Ik bestel me een kop van dat heerlijk schuimende spul, en hoor het binnen pruttelen en knorren. Klinkt goed, komt niet uit een instantmachine in elk geval. Puro-bonen. Hebben ze op 't werk ook, en daar brouwen ze een waardeloze kop koffie van dat spul. Hier niet. Deze is écht heerlijk. Super. Gaan we onthouden, dat Oude Wandelpark. Richting Eindhoven gaat redelijk vanzelf. Maar in Aalst hebben ze bedacht dat het fietspad open moet. Precies vandaag. Niet morgen, nee, notabene op de verjaardag van PWA. Dus, klinkerweggetjesomleidingsroute. Ook heel goed uitgeplaat. Na enig zoeken rollen we Eindhoven binnen, heerlijk. Stoplicht na stoplicht tot aan de Vestdijk. Nooit meer doen, een route plannen via Eindhoven. Maar, je ontdekt ook nog eens dat er langs de TUe een erg mooi fietspad langs de Dommel loopt. En dat ze in Eindhoven van opengebroken wegen houden. Na de helden uit The Lord of the Rings in Geldrop is hier de wijk met Griekse helden één zandbak geworden. Spartaans fietsen dus. Net voordat ik Eindhoven uit ben stopt er een meiske voor het rode licht waar ik ook voor wacht (jazeker, ook dat doe ik wel eens, noem het maar eens geen lef hebben). Mooie Bianchi, in de echte Bianchikleur. Schakelen gaat op dat ding niet met klikjes, maar het zoemt. Campagnolo elektrieke groep dus. Fraai spul. Maar het gaat er niet harder door. Het is dat ik geen achteruitkijspiegels op de fiets heb, anders had ik nog even van die mooie fiets kunnen nagenieten.....(ach, hier ging ik ook nog maar krap aan 30, en het deej bijna overal zeer...peeng lije is ok skôn). In Nuenen richting Gerwen, van Gogh-city, en zo weer naar huis. Mooie rit, lekkere cappucino, en nu aan de taart !

de route, 65 km

Goorloop

Alle sloten, stroompjes, lopen en rivieren in Brabant hebben een naam. Al fietsende kom je er een heleboel tegen. Ook dicht bij huis. De Goorloop. De naam suggereert iets smerigs, maar het water is kraakhelder. Er leeft veel spul in dat water. Maar dat zie je niet als je er met 30 in het uur aan voorbij gaat. 

De Goorloop heeft niks met de Romeinen te maken. Wel met mijn voorvaderen. De Goorloop ontspringt namelijk in de Gruene Gemeynt, nu beter bekend als Sang en Goorkens. Dat is een groot beekdalgebied rond Mierlo. In de Gruene Gemeynt, in het toenmalige Myerle, stonden een paar kapitale hoeven, en één daarvan heette Gheynswinckel, later Gansewinkel. Vandaar dus. Heeft niks met ganzen te maken, overigens.

De Goorloop, die loopt langs Aarle-Rixtel en Lieshout, daarna naar Mariahout. In Boering (Boerdonk) wordt 't de Boerdonkse Aa, en daarna mond deze sloot uit in de echte Aa. De foto? Tussen Stiphout en Lieshout, waar het heerlijk fietsen is. Zeker zoals vanochtend, vóór de buien uit.

Equites sexti Stablesiani, part II

Eerder heb ik al beschreven hoe de Gouden Helm toebehoorde aan een ruiter van de Equites sexti Stablesiani. De antieke, primaire bronnen drogen snel op als het gaat om deze ruitereenheden. Er is slechts de Notitia Dignitatum, een lijst uit de vroege 5e eeuw die onder andere een beeld geeft van de samenstelling van Romeinse legereenheden. Verder moeten we het stellen met secundaire bronnen, meningen en interpretaties van wetenschappers. Zo is er veel discussie over de oorsprong en naamgeving van de ruitereenheden. Stablesiani zou kunnen verwijzen naar het dienen onder de 'stablensis', de officier die de leiding had over paardenstallen. Anderen menen dat deze ruitereenheden gevormd werden uit de restanten van de bereden bewaking van de civiele leiding der Romeinse provincien, van wie gedurende de regeerperiode van Constantijn hun militaire bevel werd ontnomen. 

Hoe dan ook, de primaire bronnen maken in elk geval duidelijk dat er mogelijk 15 regimenten Equites Stablesiani hebben bestaan. Het regiment dat eerst in Italie zelf diende verhuisde later naar Afrika, verder rept de Notitia van regimenten in Brittania, Gemania, Raetia (Zwitserland, iuniores en seniores eenheden), Pannonia (West Hongarije, delen van Oostenrijk, Slovenie, Servie en Kroatie), Valeria, Moesia (ongeveer Servie en Bulgarije), Dacia (ongeveer het huidige Roemenie), Scythia (een deel van Roemenie en Hongarije), Asia en Aegyptus.

Professor Speidel noemt de Equites in een artikel uit 1974 elite-eenheden, elk bestaande uit zo'n 200 ruiters. Zou de Equites sexti Stablesiani eens door de Peel hebben gepatrouilleerd? En diende deze eenheid onder Constantijns zoon Cripus, die in die tijd zijn hoofdkwartier in Trier had? 
We zoeken vrolijk verder naar bronnen......

Fatebenefratelli

Ospedale San Giovanni Calibita. Beeldbepalend op Isola Tiberino, verbonden met de rest van Rome door 2 bruggen over de Tiber. In de oudheid werd het eiland gemeden als de pest. Er huisden criminelen en Romeinen met allerlei besmettelijke ziekten. Het was er niet pluis, dus. Tot, na een grote pest-epidemie in de 3e eeuw voor Chr, de Romeinse senaat besloot een tempel voor Aesculapius, de God der geneeskunde, te bouwen. Daar moest natuurlijk wél een beeld van deze zoon van Apollo voor worden bemachtigd. Dus zette men zeil naar zijn geboortedorp Epidavros op de Peleponnesos. Naast een beeld van Ἀσκληπιός (Asklēpiós, Aesculapius) vorderde de Romeinse missie een slang in het tempelcomplex op het Griekse eiland. Eenmaal aan boord slingerde de slang zich om de mast van het schip, en zo is het symbool voor de geneeskunde ontstaan. Eenmaal via de havenstad Ostia in Rome aangekomen zagen de verbijsterde Romeinse zeelieden de slang uit de mast kruipen en naar het eiland in de Tiber zwemmen. Dit werd uitgelegd als een teken om de tempel op het eiland der gedoemden te bouwen. Aldus geschiedde. De tempel verdween onder een nieuwe basiliek (de resten liggen nu onder grondniveau), en in 1584 werd op het eiland een ziekenhuis gebouwd. Dit ziekenhuis werd en wordt nog steeds bemand door de Ordine dei Fatebenefratelli (Orde van de Broeders-die-goed-doen). 500 jaar na dato....